Sen gibi baktı gözleri İstanbul...

Kalabalýklar arasýnda bütün fertleriyle kimsesiz bakan bir çocuk gördüm bu gece...
O da sen gibi gerçek sevgiyi arýyordu yabancý ve hiç tanýmadýðý yüreklerde...
Anasý insanlara karýþmýþ, babasýnýn elinde kapitalizm yanlýsý bir bira markasý...
Herkes sarhoþtu bu gece, bir tek o ayakta durmak istiyordu,
Bir tek o vardý dik durmak isteyen, elindeki sudan bile sarhoþ olmamayý diliyordu.
Gözleri doluydu herkes delirircesine eðlenirken,
Hiç bir masal kahramanýnýn ona anlatmadýðý kil kokan bir hava vardý o yerde...
Oysa o böyle hayal etmemiþti yaþadýðý yeri...
Kimse kalmadý o gece etrafýnda, elini tutup sobayla ýsýnan evine götürecek kimse yoktu etrafýnda...
O daha bir çocuktu ama köküne kadar hissedemiyordu...
Ve sana çok benziyordu be istanbul...
Kalabalýkta bir avuç sevgiyi neden aradýðýný,
Geleceðe þüpheyle geçmiþe gýpte ile neden baktýðýný,
Ve onca gürültünün arasýnda sükünetinin neden erdemnin en yücesi olduðunu anladým...
Ben o çocuðun gözlerinde seni gördüm be...
Sen gibi baktý gözleri Ýstanbul...
Kocaman yüreðim, tuz buz oldu bu gece...
Yýkýldým bu gece Ýstanbul,
Yýkýldým bu gece...
Sen tut kolumdan beni bu seferde...

Sosyal Medyada Paylaşın: