Gönlüm;
Evim, Yurdum
Gam tozunu almaya çaresiz kaldýðým
Dýþýnda olmadýðým içinden çýkamadýðým
Gül dediðim;
Gülmeyi bilemedin…
Gülün uðrunda öl dedim,
Ölmeyi beceremedin…
Öz yurdumda beni gönülsüz;
Evsiz, barksýz býraktýn…
Gönlüm
Sýlam, Vataným
Kavuþamadýðým, özlediðim
Vuslat umuduyla yolunu beklediðim
Bitmeyen hasretim
Gel bitsin karanlýklar dediðim
Yýldýzlarla, dolunaylarla kalbime doldurduðum
Iþýðým, aydýnlýðým, huzurum…
Gönlüm
Hicraným, Ayrýlýðým
Daðlarca kederi gönlüme yar edenim
Hüzzam besteleyip, dinmeyen þarkým
Ýçine girmek isterken, sürekli kýyýsýna vurduðum
Ayrýlýðýna tahammül edemediðim
Benimsin diyemediðim
Hicraným, yenilgim, kemliðim…
Gönlüm
Hayatým, Varlýðým
Aký ile karasý ile rengine boyandýðým
Ömür tarlasýnda harman olduðum
Söylenmemiþ yalaným, bilinmemiþ gerçeðim.
Günaydýným, elvedam, yaþanmamýþ merhabam…
Gönlüm
Yaralým, Bimarým
Çare diye peþine düþtüðüm
Kadeh kadeh zehri þerbet niyetine içtiðim
Sustukça hoþ geçimlim
Konuþtukça coþan alevim
Tutsaklýðým, yüküm, vebalim
Yarasýndan bizar olduðum
Derdine derman diye tuz bandýðým
Yandýðým, yaktýðým…
Kursaðýmdaki zelzelenin hasreti
Ýçemediðim bir yudum suyum…
Gönlüm;
Cansýzým
Murad’sýzým, Hayýrsýzým
Dilini bilmediðim vefasýzým
Üzerinde güneþ geçmeyen zamansýzým
Ah benim milatsýzým, ömürsüzüm
Gönlüm
Sevdiðim, Aradýðým, Bulamadýðým
Arayýp durduðum ýraðým,
Gel diye yollarýna bakýndýðým…
Ey Gönül
Gel artýk;
Gel de yak
Bir pervanenin kanadýnda ateþlere tutulayým
Seninle aþkýn oduna kor alev olup yanayým
Gelmeyeceksen eðer;
Býrakma, beni bana
Al yanýna
Dudaklarýmdan son olarak adýn dökülsün
Gönlümün son sözü, kasemi ismin olsun…
Perihan TUNÇOK
ESMÝZE