Geleceği Aramak

yollar çamurlu
aralýklý aðaçlar okþuyor seviyor saçlarýmýzý
üþüyen ellerimizi burnumuzu

“kýrmýzý ayakkabýlarýnla þubat’a meydan okurdun…
düþler gerçek olduðu zaman üþümem” derdin

ah þu zaman yok mu:

“benimse yepyeni bir kalemim var
bir ucu kýrmýzý bir ucu mavi
tüm geceyi onunla geçirdim
defterime senin adýný yazacaðým onunla
kimbilir kaç defa…”

seni hiç unutmam…sokaklarýmýzýn sessizliðiyle
birlikte uðunduðumuzu
perdeleri örtük sarý ýþýklý evlerin ardýnda
geleceðimizi aradýðýmýzý

ne ilgisi varsa:

deva bulunmaz ikincisizliðe sonsuz seçenekte
ölüm bile kýsýrlaþýr yeteneksizleþir Azrail
bir ve iki’nin arasýndaki diyalektik iliþkiyi
zorlar aþk nedense

iþte o an mý
yoksa yoksa mý diyelim:

pencerenin perdesi yok
çocuklar düþürmüþtür
dýþarýda baharýn inatlaþmasý eylül’le
aðaçlar soyunmamaya kararlýlar gene
bütün kapýlar kapalý da olsa yüzüme
sensizliðin ayaklarýmý düþüncelerin peþinden
sürümesi var ya
aðlasam da aðlamasam da kar yaðacak
yaðsa da yaðmasa da sen yoksun…
sevgilim düþ ülkem çocukluk aþkým
büyümedim hiç…
ve mutluyum artýk


Kaðan Ýþçen
Sosyal Medyada Paylaşın: