Herþey boþ gibi bana .
Adý yok.
Kavþakta kaybolmuþ gibiyim.
Yola çýkmýþým sersem sersem yürüyorum .
Adres yok.
Gideceðim yer belli deil.
Gezdiðim gördüðüm yerlerin rengi yitik.
Zevk almýyorum.
Huzuru bulduðum o yeri arýyorum.
Orada olmadýðýný bilip üzülüyor, kahroluyorum.
Senin yokluðunu hiçbiþey dolduramýyor.
Hiçbiþeyyyyyyyyyyyyyyyyyyy.
Sadece avunuyorum.
O kadar...
Sanki Ýstanbulda gurbetçiyim.
Bellisiz sokaklarda dolaþýyorum.
Ahhh memleketim. sen yoksun artýk.
Bu þehir bana çok.. her yer üstüme üstüme geliyor .....nerdesin...
Dün gece sýðýndýðým anýlarda seni gördüm yine rüya gibi..
Gözümden akan incilerin kömüre dönüþtüðü yer altý kuyusunda girdaba girdim
Karanlýðýn acý feryatlarý gözlerimden dökülen her damlada ihanetinin göstergesinde Sele dönüþtüðün an kadar büyüksün.
Oysa, bu küçücük yüreðimde senin için bir okyanus kadar sevgi sýðdýrmýþtm yüreðime....
Ahhh be güzelim kader çizginde neden ben yokum....
Beni es geçtin.
A.MORKOÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.