Sensiz kalmak, Yoksulluk oldu yüreðime. Sevgi tohumlarýný saçmýþtým, Boy boy filizler umudum olmuþtu, Sonun da, Toprak bile ihanet etti bana. Elimi uzatýp tutmak isterken gülümü, Sadece dikenler el verdi bana... Sensiz kalmak, Kabus oldu düþlerime. Sevgi naðmeleri göndermiþken, Seranad lar umudum olmuþtu. Sonun da, Ezgiler bile sýrt döndü bana... Pür dikkat kesilip seni dinlerken, Hasret Türkü leri yar oldu bana...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Moran Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.