Kýraç tarlalarda, güneþten renk çalan yapraklarda, uzak diyarlarda
Damla oldun.
Kýrlar yeþerende, ala çiçeklerle süslenende, ayaz gecelerde
Damla oldun.
Hicranlý gözlerde, bedene su vermiþ ölümlerde, vahasýz çöllerde
Damla oldun.
Gizlerinde yanký, karanlýk kuyularda gezinen, abýhayat denen
Damla oldun.
Neredeydi þimdilerin hoþluðu,
Þimdilerin sarhoþluðu,
Rüzgara tapulu
Savrulurken kelebek ömür.
Alýndan mý, yüreðin ortasýndan mý delip geçer zehirli kurþun,
Vurur paralar.
Bir el uzanýr,
Dokunur dokunmaz.
Kronik nasýrýndan kelebek soluðu boþalýr,
Savar yaralar.
Ýnanýlmazdýr þimdilerin sarhoþluðu.
Sýcaktýr, ansýzýndýr mermi dokunuþlarý,
Islýk çalar, acýtmaz.
Fideler dikersin, sen kokar avuçlarýnda toprak, kendinden geçersin
Damla damla.
Kýþ olur yaz olur, gül ekersin diken olur, batar, küfürler dökersin
Damla damla.
Gerisi yalandýr, bir sevda, bu sevda var olandýr, suskuya süzülür
Damla damla.
Tanrýlardan zerre, gecede günde, deðdiðin yerde, okyanuslar sende
Damla damla.
BOZBÜK, 14 EYLÜL 2010
büyükharman