* Yedi Tepeli İstanbul *

Yalanlarla boyadýn koca dünyayý
Özgürlük koydun adýna, trajik bir roman
Biraz daha yaklaþýyorsun, Eylül’ü þafaðýndan öpüyorsun
Çamlýca’dan yükselen bir gece feneri gövden
Gülerek bakýyorsun uzaklara, kirpiklerine rüzgâr düþüyor
Aþk, bir bakýþla durdurur zamaný
Öylesine karýþýk bir meze ki sarhoþ eder insaný
Ýstanbul’u dinliyor, küçücük çocuksu ellerin
Eðilip baktýn mý hiç, beni sana tuttular
Birikmiþ yýllarýn kokusu var çivilenen sesimde
Ben hiç aðýrlýk olmadým ki sana
Adalara bakarak geçerdim, kýyýlar hep benimdi.



Yalaným yok,
Ben senden öðrendim yedi tepeli Ýstanbul’u
Her anýsý ayrý bir sevda
Sen konuþtukça, düþümde görüyorum seni
Birden Beyoðlu’nda kaybolup gidiyorsun
Bir vapur kalkýyor Emirgan’dan, Üsküdar’a
Birazdan martýlar havalanýr çýðlýk... çýðlýða
Bir efkar basýyor ne kadar istemesen de
(Öyleyse dostlar býrakýn bu iki yüzlülükleri)
O kadar çok þey var ki bu güzel dünyada
Dinlerken Münir Nurettin’i, Zeki Müren’i
Bütün mevsimler bütünleþiyor içimde
Umutla arayýþlarýn giderek tükendiði,
O köhne limanda.



Nuri Daðdelen
Özdere-Ýzmir
3.8,2010
Saat.0.2.15

Sosyal Medyada Paylaşın: