ömrümün tükendiði þehirlerde ýssýz duvarlarýn gölgesiydi öfkem yol kenarýna saçýldýðý gün nefesiniz boðuldu girdaplarda
bugün her þeyden çok eksik çocukluðum kimsesiz yaþadýðým acýlarýmýn çemberinde gülüþleriniz
bir soðuk hýçkýrýkta yitip giden solgun akþamlardý dilekleriniz kime ne ki kalabalýklar arasýnda bomboþ yüreklerimize saklýydý ve bir elimizle aþksýzlýðýmýzý gizledik ahmakça
biz bezgin gecelerin kasýrga nöbetçileriydik yine sokaklarda belirsizliðin ortasýnda yalnýzca bizlerdik
çocuklar kaldý kurtlar sofrasýnda gözlerinde yarýnlarý ve kaybolmuþluðunuzun son þafaðýnda büyüttük kahýrlarýmýzý
yalnýzlýðýmýzý feryat edip son buyruklarýný topladýk þahbazlarýn düþünülmeksizin savrulan ayaz bakýþlý gecelerde biz vurulduk
yine þarkýlarýmýza gömdük sizin ümitsizliðinizi sormadan yine de düþlerimize koþturduk yasýnýzý bir aðýt olup yakýlmasýn diye, esrik þehirlerde