Seni bu yüzden seviyorum; Ortak acýlar içinde açan iki kardelen gibiyiz...
Bir sen benim yaralarýma dokunuyorsun, Bir ben seninkilere. Parmak uçlarýmýzda ki merhamet, Silmiyor belki zamanýn izlerini, Ama hafifletiyor yaralarýmýzý.
Ayný gökyüzü altýnda, Ayný acýlarý soluyan milyonlarca insandan ikisiyiz sadece, Bir sen ölüm diyorsun, çare, Bir ben! Bir vuruþluk ölüm kalýyor avuçlarýmýzda.
Aydýnlýk bir yaðmurdan sonra, Topraðý soluyoruz, Ciðerlerimize bizden öncekilerin acý artýklarý doluyor, Umut diyoruz, umut… Týka basa umutla dolduruyoruz sinemizi, Ve ölümü vuruyoruz tam þakaðýndan.