odam duvar,zifiri bir karanlýk! etraf buz kesmiþ, kirpiðimin ayazýndayým, çaresizlik bu olsa gerek; anlamýyor çark-ý felek, kahrolup yandýðýmý, nerden bilecek.
nemlenmiþ bir duvarla konuþuyorum, hançer yemiþim sanki yüreðime! ödeþemediðim geçmiþim, esir düþmüþ anýlarýma, bir þey düþünemiyor insan, yapayalnýz dört duvar arasýnda.,
ufacýk bir iþýk sýzýyordu belli belirsiz! soruyorum istemeden kendime! ne iþim var benim dört duvarlarla, yanlýþlarý yazabilsek, kýrýlmasak,gücenmesek! yýrtarým tabiatý.. o günlere eriþirsek.
yýldýzlar takardým saçlarýna, karanfiller serperdim tüm yüreklere, o günler nerde! akmak bilmeyen sular, kundaklanmýþ hayalim, acýlara boyanmýþ,geleceðim.
bir açýlsaydý kahrolasý þu bahtým! hiç bir þey demiyorum, kimseye deðil ahtým! artýk kalmadý,bekleyecek zamaným! ben hazýrým, ben hazýrým; ne zaman istersen tanrým.
duygularýn þairi boyabat’lý. 04-09-2010-
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmet sancak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.