Birþeyler olsun, nasýl olur bilemem Ama bit istiyorum artýk bende. Gözyaþlarýmla ak Terimle arýnsýn hücrelerim Uykularýmda saðalayým Ve bir sabah Bir týk sesiyle uyanayým, Ki bir de bakayým özgürüm... Kopmuþ o tel!.. Ve iþte o sabah Uyanýr uyanmaz, ilk kez, Seni hatýrlamayayým! Ve o sabah ilk kez Özgür olsun ruhum... Beynim, Yüreðim... Hücrelerim sana deðil, bana ait olsun Ve ben, Ben’i düþüneyim Sen’den çok. Anýlar, yalnýzca zaman zaman hatýrlansýn, Acýtmasýn, Belki biraz hüzünlendirsin Bazen gülümsetsin... “Ah be bitanem nerelerdesin” Ya da “Eþek” Dedirtsin Ama ara-ara gelsin. Dayanýrým... Bilirim ki, hiçbir sayfa yaþanmamýþ sayýlamaz; Ahmed Arif’i birlikte okumamýz Bilirim, unutulmaz, Unutmak da istemem zaten. Tek istediðim, Bit artýk Týk sesi gelsin Kopsun o tel Ve acýtmasýn artýk yüreðimi anýlar, O yeter. Yeter ki, ben “Ben” olayým artýk, Ben, bana ait!
Gülgün Karaoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
yasukukla Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.