Adý garipti…
Kendi de garip!..
anne ve babanýn ilk çocuðuydu
hastalýklar ve sefaletlerle geçti çocukluðu
yaþadý,
yaþadýðý sürece her türlü yokluðu…
öylesine kanýksadý ki acýlara…
kimsesizlikten yýkýldý ki öylesine
bitti acýlarla…
acýlarla baþlayan yolculuðu…
Adý mahzundu…
kendi de mahzun!..
ailenin tek umuduydu
ne sevgisi, ne umudu, ne nefreti
uymadý
hiçbir ölçüye
yok oldu…
bir türlü yok edemedi yoksulluðu
aðladý…gözyaþýný içine dökerek
çýðlýðýný kimse duymadý
hiç bitmedi yorgunluðu…
Adý mâsumdu…
Kendi de mâsum!
Her günahýn fâili denildi
Her suça edildi hamal
verdi herkese hakkýný
herkesçe hakký yenildi
kalkan oldu canýyla, teniyle haklýlara
en acýmasýzca vuruldu
düþtü, hak için, doðruldu
harcandý ömrü boyunca
deðmeyecekler uðruna
yine de bâzý þeylere göz yumdu
gitse de yapýlanlar çok zoruna
ayaklarýnýn tabaný, yüreðinin her yeri delindi
yardým bekledi, destek umdu
vefâsýzlýðý, ihaneti duyunca
öldü, binlerce kez, dirildi
îdam sehpalarý onun için kuruldu.
Adý hasretti…
kendi de hasret!..
sýladan ayrýlmadý ama
meskeniydi hep gurbet!
Ya caný gitti bir yerlere
ya da ayrýlýðý canýnda buldu
hep acý duydu ayrýlýklardan
tedavisiz kavuþamama nöbetlerine tutuldu
kavuþmak isteyince
zincirlere vuruldu
ömrünce çekti bu kahrý
bu çileyi her ân yaþadý
unutuldu izbelerde
inanýn ki mutlu yaþamadý
ne arandý, ne soruldu…
Adý garipti..kendi de garip!
adý mahzundu…kendi de mahzun!
adý mâsumdu…kendi de mâsum!..
adý hasretti…kendi de hasret!...
gülmedi hiç, aðladý gülerken de
sahip olduðu tek servetti dert.
23.04.03