“Her gün seni ezberler yalnýzlýðým Kýrarým yüreðimin mührünü Ve her gece seni okurum eski þarkýlara…”
Bilmiyordun beni saran dikenli telleri Gözlerinde doðup, yokluðunla ölecek kadar seviyordum Bir sözcükle yeniden baþlardý hayat Ve susuyordun. Ardýn sýra pusuyordum karanlýklara.
Beyaz bir sayfaydým ve sen ilk terk ediþtin. Ölümsüz aþklardan geliyordum oysa ben… Kimsesizdim… Sensiz…
“Þimdi düþünüyorum da Biliyor musun… Hüzünlere tutuklu sevinçlerinle, Sen Eylül’e benziyorsun.”
Seni hep seveceðim biliyor musun… Çünkü uçurum gibi derinleþen sukutunla Sen yar’a benziyorsun…
Ýnanmazsýn ya düþtüðün hallere bazen… Ýnan…
Ve üzülme Yokluðunda da sana iyi bakarým ben.
bireylülikibinSEN!!!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Peacecnyt Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.