Gecedeyim... Gölgesini yitiren bulutlar çoktan kavuþtular sevdiklerine Bu an korkunç,bu an yýlgýn bu an çaresiz Dalýyorken alçalýp yükselen ezgilerine zamanýn Ruhumda ne varsa soluyor...
Yine kaldýðým yerden giriyorum med/cezirlerime Ýçimde bir sýzý,bir yenik düþme korkusu var... Ýçimde adýn büyüyor...
Kim bilir,kaçýncý þiirini yazmaktasýn yýldýzlara bakarak? Buruk bir kýzýlcýk tadýndayken dilim Aþk,yaðma göçünün kýrýntýlarýyla seslenmek deðil midir sevgiliye Bu yüzden iþte sana Benim sonsuzluðuma bulut ol da gel,diyorum Deðil midir ki umuda yolculuk vaktidir geceler Yalnýzým... Adresleri yitik göçebeler gibi yapayalnýzým Býrak bitmesin,baþlý kalsýn yazdýðýn son þiir Ah duymuyorsun sesimi,duymuyorsun. At kalemi elinden Bir baþka buse getir i mgelerinden...
Necdet Arslan Sosyal Medyada Paylaşın:
Necdet ARSLAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.