kara kahve gözleri vardý þimdiki zamanýn koyu elmas çekildi nefesi pustu ahir dünyanýn eski bir yasla yýkýldý
vakti hazan terki diyar eylerken inadýna ay ýþýðý þairdi sevemeyecektim belki de devrik bir sultana benzemeseydi buluþsun gözlerim mevsimlerle bir dem daha kalbim artýk küsmeli
dipsiz kuyulardan geçtim ben rutubetli ormanlardan hüküm giydim umursamaz halden anlamaz kadýlardan ne yazýk üþümem hâlâ geçmedi
eski bir þehrin duman kokan duvarlarý taþlara mahkûm upuzun serviler çekip gider boyunlarýna asýlmýþ ikindiler
çalmasýn bir daha zihnimin kapýsýný haykýrýþýn kararsýz týrnaklarý
gülmeye yetmiyor mecalim yýlýn en soðuk günleri aðlayacak da deðilim
aðzýmda yarým kalmýþ bir karar bitkinliðim halka duyurulmamýþ henüz katline ferman var di’li geçmiþ yýllarýn affa çareler arar dalýnda çýðlýklar yolumuz bir kuytu iklimde mahpus zemheriden aman diler
asayiþ zeval üzre her gülüþ kördüðüm sýrnaþýk ve öfkeli öyle bir makama attý ki rüzgâr beni dil susmasa da gönül susmalý
Sosyal Medyada Paylaşın:
hatice eğilmez kaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.