benim ölümüm sessizliðin ortasýnda yanlýz olmalýyýz... ben ve ben gökyüzünün altýnda topraðýn kucaðýnda.. benle ,ben dalgalarýn þarkýsýný duymalýyým kulaklarýmda.. ve kocaman bir çýnar aðacý olmalý baþ ucumda kucaklamaya hazýr ...koruyucu.. týpký babam gibi gözümü kapatmalýyým doðayý duymak için topraðýysa istemiyorum göz kapaklarýmda ellerimde hissetmeliyim topraðý avuçlarým toprak dolu olmalý tutmalýyým sýmsýký kendi topraðýmý býrakýn bedenim topraðýn üzerinde deðiþsin sonbaharda yapraklarýn üzerime düþüþünü hissetmeliyim dalgalar azdýðýnda ..yüzüme deðmeli deniz suyu belkide tatmalýyým ..dilimle o tuzu ay her gece üzerimde olmalý ýþýltýlý bir masal tadýnda ...parlamalý yýldýzlar baþucumda koca çýnar ellerimde toprak gözlerimde yýldýzlar bundan ala yaþammý var özlem ermiþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
ozlem x Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.