Yokoluşunun Ardından Kronik Bir Matem...

Bu þiirler deðil ayak izlerim, kanýt býrakmýyorum savruluþuma
Hiçbir þey deðil görünenler bu yüzden yapraklarým dökülüyor sanma...
Kalabalýktan kapmadým bu kansýz cümleleri
Nokta koyduðum yerde anladým ki bir yalnýzlýk sebebiyle yazýlýyor en güçsüz þiirler.

Ýstanbul’da intihar ediyorum çok zaman güneþin doðduðu yerlerde diriliyorum
O hasretine dayanamadýðým yavrularým, þiirlerim ölüyor , ben artýk deliriyorum...
Yüzümü asýyorum idam sehpalarýnda, ipini kendi ellerimle kesiyorum
O intihardan bu intihara koþarken senden çok tanrýya küsüyorum
Ne yazýk ki isyan halinde yazýlýyor en azýlý þiirler.

Aptalca umut ediyorum her an, yanýldýðýmý hissedemiyor deðilim
Lakin bir ýþýk diyorum
Derinlik sarhoþu, iþsizlik maðduru maden iþçileri gibi bir ýþýk vuracak duvarlarýma
Bekliyorum.
Adýna baþlangýç denilen þeyler eridi bir bir
Salya sümük karýþtý terime
Ölmek isteyenler oldu elbet yerime – öldürmek istediklerim gibi-
Gel gör ki keneler çoktan yapýþmýþtý tenime.
Ýçime yaðan karlara bile tecavüz edilmiþken kim aðlar teknolojinin dünyaya yaptýklarýna
Oysa bu Ýstanbul’da büyük bir iþti
Gösteriþti.
Bir kýþ daha atlatýlmýþ ve bitmiþti.
Ýkrar ediyorum ki tükeniþlerde yazýlýyor en ucube þiirler.

Unutulduðumdan mütevellit fahiþe muamelesi görüyor düþlerim
Gülecek bir sebep bulamýyor sözsüz dudaklarým...
Ne zamandýr aynada kýrýlan bir ýþýðýn yansýmadýðý yüzüm uçurumlarla dolu bir harita oluyor sana
Tüm bu olanlara raðmen “ seni hala seviyorum” oluyor son sözüm


Kan kusan cümlelerden çocuklarým oldu
Yeri geldi nefret büyüttüm içimden geçenlere içimden gidenlerden çok
Savruldum, kavruldum, unufak oldum
Ve anladým ki;
Bir kahroluþ nedeniyle yazýlýyor en kepaze þiirler.







Sosyal Medyada Paylaşın: