KİMSE YOK MU?

Onyedi aðustos bin dokuz yüz doksan dokuz.
Bir ihmal, bir çýðlýk, bir aðýt ve korkunç kaos.
Herkes derin uykudaydý, gece saat üç sýfýr iki.
Marmara yedi nokta beþle sarsýldý, beþik gibi.

Kimse yokmu çýðlýklarý yükseldi bedenlerden.
Haberleri yoktu o an sonsuzluða gidenlerden.
Ev, yurt aramýyordu canlar, aradýklarý bir ses.
Ya da enkaz altýndan yükselen, bir tek nefes.

Kocaeli, Sakarya, Ýstanbul, Yalova karanlýkda.
Tüm vatan ulaþmaya çalýþýyor, ama ne fayda.
Kimisi evladýný, kimisi ise ana, babasýný arýyor.
Dinmeyen göz yaþlarý, acýlý çýðlýklara karýþýyor.

Hava aydýnlýðýnda, korkulu gözler kocamandý.
Görülen manzara adeta felaket doruðundaydý.
Taþ taþ üstünde kalmamýþ, korkunç bir resim.
Kimse konuþmuyordu dili tutulmuþtu herkesin.

Eþini, oðlunu kaybetmiþ bir ananýn feryadýydý.
Ana ve babasýný kaybetmiþ, bir yavru aðýdýydý.
Koca þehirlerin, karanlýklarla selamlaþmasýydý.
O gün, o karanlýk gece, asla unutulmamalýydý.

Yardým eli uzatmýþtý dost, düþman tüm Dünya.
Yaþananlar sanki gerçek deðildi, kötü bir rüya.
Feryat, figan sesleri yükseldi, aðýtlarla ayyuka.
Canlar gitti, canan gitti, yongaydý mallar cana.

Devlet on yedi bin kadar dedi, giden nice cana.
Oysa ulaþýlamadý enkazlardan, binlerce insana.
Kýrk bin can dendi sonra, çözülmedi muamma.
Mezar bile kýsmet olamadý, belki de bazýlarýna.

Elbetteki doðal afetti bu, elbette alýn yazýsýydý.
Ama denizleri bir parça toprak için dolduranlar.
Bu zemin üzerine duyarsýzca, bina konduranlar.
Rant peþinde koþan beyzadeler, suçsuzmuydu?

Yeni on yedi aðustoslar, yaþanmasýn ülkemizde.
Yeni yaralar açýlmasýn, kanayan yüreklerimizde.
Kimse yokmu sesleri çýnlarken halen kulaklarda.
Þimdilerde yeni binalar, nasýl yapýlýyor oralarda.

Hani artýk son diyerek, boy gösteren cici beyler?
Hani ekranlarda, timsah gibi, göz yaþý dökenler?
Bir ses gelmiyor mu, Gölcük’ den, Sakarya’ dan?
Sesler duyuyormusunuz, Ýstanbul ve Yalova’dan?

Ey köþe kapmacayla kaçan düzenbaz mütahitler!
Rahþan affýyla paçayý kurtaran, utanmaz gafiller.
Þimdi rahat uyuyabiliyormusunuz yataklarýnýzda.
Ýflah ettimi duyarsýz yüreklerinizi, edilen beddua.

Ve yaðmacý hainler, yardým kisvesiyle çökenler.
Bir bilezik uðruna, bir zincir uðruna kol kesenler.
Burada da gösterdiniz, acýmasýzca gaddarlýðýnýzý.
Nalet olsun insanlýðýnýza, mevlam versin cezanýzý.

Kimse yok mu halen orada, ey umuda koþanlar!
Kimse yok mu ahkam kesip, ey gemiler yakanlar!
Bu ülke depremler ülkesi, yeni depremlere gebe.
Ders olmadýmý yaþananlar? Olmayalým yine sobe.

Allah’ ým; dualarýmýz sana, yaþatma kullarýna acý.
Sensin her þeyi yoktan var eden, yaratan kainatý.
Son nefesimizi imanla, inançla vermeyi nasip et.
Her þeyin üstündedir, sendeki eþsiz güç ve kudret.

MEHMET FÝKRET ÜNALAN

Sosyal Medyada Paylaşın: