“Kûn” Dedi Yaradan, Sonra Sükûn
Yeditepe…
Yedisi de birbirinden efsunlu tepe…
Yedisinin uðruna da, nice cenkler edile…
Yediemin Yeditepe’nin göðsüne sýðýnmýþ;
Galata, Haliç, Ayasofya, Sultanahmet…
- Cennet!
Doðru dedin, Ýstanbul fahri cennet…
Aþýklarýn aþký,
Derviþlerin mecrasý,
Derbederlerin darüþþifasý,
Fatih’in mirasý…
Mahþer, sadece sende güzel!
“Seksenbir”in þahýdýr bu görünen...
Kuytularýnda dahi kutsallýk gizli ulvi þehir!
Umudun mihmandarý!
Çarelerim tükendiðinde, yollarýný açýk tut bana.
Masal renkleriyle boyalý çehreni dön.
Herkesin þefkati tükendiðinde,
Yine, sana sýðýnayým Ýstanbul…
Bu þehir, bir kez olsun birini,
Kendine aþýk olmaya görsün.
Martýlarýn çýðlýðý sarýnca kýzýllýðýný,
Sultanahmet’in heybetli süngülerini izlerken yakada,
Kýz kulesi de göz kýrpýyorken yamacýnda,
Gel de aþýk olma Ýstanbul’a…
Çamlýca’da huzur terennüm eder kulaklarýna…
Biraz gölge, ince belli bir çay,
Kâfidir Çamlýca’da…
Sonra büyü/len…
Ýstiklâl’de sevdaný turla,
Ya da sevdanla turla…
Yuþa tepesinden Karadeniz’e hayran kal.
Eyüp Sultan’da deli çaðlarýn gelsin aklýna.
Harem’de vapurlar çok þey anlatsýn sana.
Salacak, Tophane, Beykoz, Üsküdar…
Hepsi ayrý birer sevda olsun ve
Düþsün aklýna; yaksýn gönlünü…
Cihanýn tüm seyyahlarý bir araya gelse,
Gördükleri en güzel bucaklarý bir araya getirse,
Yine de seni resmedemezler ey koca þehir!
Fetretini göstermeyesin bizlere…
Bu ne tevazu?
Yorgun düþmedi mi yedi kolun?
Onca sýrra þehadet, bükmedi mi belini?
Necasetler nasýl bozamadý siluetini?
Vakur duruþundan nasýl ödün vermedin?
“Ana”yý dahi anlatacak kadar yazarým;
Ama seni anlatacak kadar yazar deðilim Ýstanbul…
Yahya Kemal’in sana baktýðý tepeden,
Orhan Veli’nin seni dinlediði yerden,
Benim bunlarý yazdýðým Sancaktepe’den;
Seni, sana ne kadar sýðdýrabiliriz ki Ýstanbul?
Cennet-i zâde Ýstanbul…
Düþlerin gerçeðe dönüþtüðü kentsin!
Nice kelâmlara ilham olursun da,
Yine de kifayetsiz býrakýrsýn karþýnda…
Yaþým kaç olursa olsun,
Benimle hemhâl olursun.
Sen nesin biliyor musun Ýstanbul?
Sen yaðmur sonrasýsýn.
Sen yarý mahmurluk halimle içlendiðimsin
Ve sen Ýstanbul;
Sað elim kadar sahiplendiðimsin…
Sen Ýstanbul’sun…
Sen nebinin iþareti, Fatih’in alýn terisin.
Deðil kentler, kýtalar...
Tüm cihan hayran iken sana,
Gel de 2010 Avrupa Kültür Baþkenti olma…
Salih KARADAÐ
* Sancaktepe Belediyesi ve Dil ve Edebiyat derneðinin ortaklaþa düzenlemiþ olduðu "2010 Avrupa Kültür Baþkenti Ýstanbul’un Türk Kültüründeki Yeri ve Önemi" adlý yarýþmada birinci seçilen eser.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.