günsüzlüğümün aydınlığı günaydın

günaydýn sevgilim,
akþamsýz kentimin sabahý günaydýn...

bak bir kuþ uçtu pencerenden deryalarýna doðru,
daðlar rengini verdi çýplak gözlerine...
sevdi belki de güneþ gülüþünü saçlarýna ýþýltýsýný verdi,
sen þimdi uyandýn ya gök birden açýlýverdi.
oysa ki aðlamýþtý tüm gece yokluðuna...

günaydýn karanlýðýmýn ruhu,
ay’ý batýran ellerin sahibi günaydýn...

hadi!kalk yataðýndan aç pencereni,
aç ki ismini alsýn sokaklar.
yumuþasýn hýrçýn rüzgar,
alsýn kokunu yaysýn uzaklara.
gözyaþý dinsin martýlarýn...

günaydýn sabahýmýn þenliði,
gündüþüm günaydým...

tabiat kendine geldi,
yoksa açtýn mý pencereni?
deniz gördü mü ellerini?..
yüzün mü yansýdý maviliklere bembeyaz?
dur öyle!biraz daha biraz...

düþünme geceleri dertli heceleri
bak!tabiat senle mutlu
ve ben de çok seviyorum seni...

günaydýn günsüzlüðümün aydýnlýðý,
’gül’üþüm günaydýn...

Sosyal Medyada Paylaşın: