herþeyi koyup bir kenara ellerin gibi tertemiz sevdik birbirimizi ve yüzündeki hafif pembelik gibiydi gözlerimizin buluþtuðu yerde hayat... birinci çoðuldaydýk, kimsenin üçüncü çoðul olamayacaðý kadar, belki de tekil yaþamlarý özendirecek kadar.
gözlerinin sýcacýk kahvesini içerken saçlarýnýn kokusunu duyduðumda, ne kadar da sevinirdik oysa...
tebessümün ne güzeldi yanaðýna öpücük kondurduðumda...
her mutluluðun peþinde bir dert olduðunu biliyorduk oysa..