Binlerce cümle var aklýmda sana biriktirdiðim
Bir þeyler özlüyorum, adý unutulmayan aþklarda gizli
Duygularým saklanmýþ, eski bir antika misali yüreðimin derinliklerinde
Bekliyorum bir gece zile dokunsan
Ýçim ürperiyor;
Ya kapýmý çalan sen deðilsen?
Hiç ihanet etmedi hayat alnýmýzýn hüzün yazgýsýna
Sensiz susuzluðumu anlatacak kelimeler tükendi lügatimde
Soðuk, küf kokan, dipsiz bir kuyudayým
Seni bekliyorum gel, çýkar beni
Ýçim ürperiyor
Ya kapýmý çalan sen deðilsen?
Seni sensiz yaþamak kaderlerin en kötüsü olsa gerek
Ne olur bir lahza dizlerinde avunsam
Usul usul yakamozlar yanan gözbebeklerinde dinlensem
Uykunun bulanýklýðýna teslim olmasak
Ýçim ürperiyor;
Ya kapýmý çalan sen deðilsen?
Keþke yaðmur yaðsa bu gece
Kükrer gibi bir gök gürültüsü kopsa, gecenin karanlýðýný yýrtsa
Kapým çalýnsa, karþýma çýksan
Sýrýlsýklam, bir o kadar da üþümüþ.
Ýçim ürperiyor;
Ya kapýmý çalan sen deðilsen?
Bir kötü düþ görsem, korkuyla uyansam
Bir bardak su versen elime
Baþucumda bir dost sesi duysam
Bir sen anlatsan, bir ben anlatsam
Saatlerce aðlasa(m)k.
Ýçim ürperiyor;
Ya kapýmý çalan sen deðilsen?
Yüzüme astýðým acýyý bakýþlarýna doldurduðun
Kurþunlarla vursan birer birer
Dökülse sonbahar yapraklarý gibi kederlerimiz
Yemyeþil gözlerinde bir bahar beslesek
Ýçim ürperiyor;
Ya kapýmý çalan sen deðilsen?
Asýrlar boyu beklediðim
Sevdiðim, özlemim, servetim
Sensiz geçer akçem yok aþk mezadýnda
Çýkmaz sokaklardan gelen yorgun ayaklarýn
Ve binlerce yýlýn hasreti ile kapýmý çalsan
Ýçim ürperiyor;
Ya kapýmý çalan sen deðilsen?
esmize
perihan tunçok