bu araca ilk bindiðimde doðrusunu söylemek gerekirse hiç inmeyecek gibi yeralmýþtým hemde öyle böyle deðil cam kenarý cam bütün manzaralarý kucaklar gibi
sonra ordan bir ses bir ses burasý son durak ve mecburi iniþ...
ve yolcu olaraktan bir ben bir ben kalmýþým en arka koltukta hemde cam kenarý cam meðer ne tez boþalmýþ araç hiç farkýna varmadan ve demin elveda bile diyemedim son manzara da usulca kayarken gözbebeklerimden ne garip...
evet sanýrým bi yerden sonra inmeliyim bu araçtan inmeliyim daha baþka baþka yolcular içinde olsa rolünü bütünüyle tamamlamýþ bir oyuncu olaraktan
ama biliyormusunuz ? insanoðlu zamanla her þeye alýþýyor týpký birgün ölümü bile kabullenir gibi
onun için heybe’nizi olmadýk þeylerle fazla doldurmayýn sonra hem taþýmasý hemde vedalaþmasý çok zor olabilir
iþte iniyorum nasýl bindiysem öyle olmasa da...
Sosyal Medyada Paylaşın:
yasar_Çetinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.