Ümidsiz koyma beni bu gurbette
Yalnýzlýðýn kucaðýndaki yetimim
Yaþamadan anlayamazsýn elbette
Vuslatýna bedel verildi hürriyetim
Öyle bir zindandayým ki duvarsýz
Yalnýzlýk yankýlanýyor dudaklarda
Gönlüm de bundan sonra kararsýz
Teselli aramaya sessiz sokaklarda
Ben hep kaybettim , gerçek bu iþte
Þansý hiç olmadý bu yalnýz adamýn
Ben hep yandým, piþtim kýzýl ateþte
Hep içimde dindi yankýsý sadamýn
Alýn yazýma koca harflerle yazýlmýþ
Her þeyini kaybedeceksin birer birer
Meðer doðmadan mezarým kazýlmýþ
Þu ruhum, hergün diri diri oraya girer
Ya erken ya da geç çýkýyor karþýma
Beni anlayan, seven gerçek bir dost
Neler gelmedi ki hayatta þu baþýma
Ýþte o an çok aradým gerçek bir dost
Karanlýðý daðýtan gözlerindeki ýþýklar
Tünerdi loþ odama o hüzün yarasalarý
Yüzümü kaplamýþtý sarmaþýk kýrýþýklar
Seninle aydýnlandý gönlümün odalarý
Dört duvar yürüdüðünde üzerine üzerine
Bir mahkum gibi o hatýralarýna koþarsýn
Karanlýðý yorgan gibi çektiðinde üzerine
Altýnda hýçkýrarak çoçuklar gibi aðlarsýn
Gurbeti ben bilirim ve sukutun çýðlýðýný
Odamda yankýlanan sadece kendi sesim
Ruhuma batýrdým hasretin paslý týðýný
Hayalin, kafa tasýmýn içinde mürtesim
Karanlýðýn dehlizlerinde kayboluyorum
Bütün mumlarý söndürmüþ esen rüzgar
Odamýn ortasýnda hayalini buluyorum
Ve usulca yaklaþýp sarý saçlarýmý okþar
Gecede hayalindir odadaki tek yabancý
Geçip karþýma hiç konuþmadan oturur
Sanki gerçek olan odur, bense yalancý
O varken kalbimin nabzý birden durur
Hayalinle yendim yalnýzlýðýmý burada
Onunla avundum hep sabahlara kadar
Aþkýnla mest olup attýðým her narada
Senin adýný haykýrdý bu sessiz sokaklar
Soner Çaðatay / 01:30 / 23.4.2010