IV. Pir’im

Yaþamak bir sanattýr derler. Ben de öyle biliyordum, seni tanýyýncaya kadar. Herkes doðuyor yaþýyor ve ölüyor. Kimi her dakikasýný yaþamaya çalýþýyor, kimi ise hayatý dondurup öbür dünya için hazýrlanýyor.

Öðrettin ki bana,
Yaþamak deðil,
Ýnsan olmak bir sanattýr.
Senden öðrendim
Bu dünyayý adam gibi,
Öbür dünya için yaþamayý.

Ýnsanlar gördüm sade kendini düþünen, kendi için yaþayan. Ve insanlar gördüm sadece baþkalarý için yaþayan, insanlýklarýný kaybedip kul köle olan.

Ve seni gördüm,
Kendini baþkalarýnda,
Baþkalarýný kendinde
Yaþatan.

Ýnsanlar tanýdým, acý çeken, çektiði acýyý baþklarýna çektiren. ‘Sen de çek de gör, bak nasýl acýyor, beni anla’ diyen. Acýlarýný baþkalarýný acýtarak dindiren.

Seni tanýdým,
Ýnsanlarýn acýlarýný alýp,
Kendi içinde hafifleten.

Sevgililer seyrettim, yürekleri parça parça koparan, sevgi adýna yok eden. Sanki, sevgi insaný mülk eder, sevgiliye ait menkul. Hatta gayri menkul hiç bir yere gidemez.

Sevildim senin tarafýndan,
Bir eþya bir mülk olmadan,
Ýnsan gibi, bir insan tarafýndan.

Karmaþalar, kargaþalar gözlemledim. Ýnsanlar serseri bir kurþun. Ne nerede olduklarýný biliyorlar, ne de hedeflerini. Geçtikleri ve gittikleri yerleri yakýp yýkýyorlar.

Sen ulu bir çýnar.
Gölgende nefes aldým,
Huzuru tanýdým.

Kendi bedeninde hapis olmuþ ruhlar dinledim, ruhlarýný cezalandýran bedenler, korkak yürekler. Aþký, sevgiyi, sevdayý þehvetten ibaret bilenler.

Ruhunu tanýdým,
Yüreðine girdim,
Yüreðime aldým,
Özgür, acýsýz bir
Sevda yaþadým.

Sevgi korsaný ile yaþadým, bir sevgi dilencisinden yara aldým, kapýna geldim. Kendimi, yaralý yüreðimi tanýmadýðým bilmediðim ellerine teslim ettim.

Ýnsanlýðýn ile ezildim,
Sevgin ile yüceldim,
Sevdan ile eridim.

Ölüme üç vakit kala, bana sonsuz bir sevda yaþattýn. Doðru ve yanlýþý, iyi ve kötüyü ne güzel ayýrt ettin birbirinden.

Beni bana,
Kendini acýlara býraktýn.
Ýnsanlýk bir sanatsa;
Sen, benim dördüncü Pir’imsin...

03.08.10
Özkan Tan



Sosyal Medyada Paylaşın: