Bu mevsimde neden çekilmez olur bu þehir, Neden yýldýzsýzdýr geceler. Neden karanlýklarda yanlýzým. Bir umut dal gibi uzanýverse, Uzanýp dokunuversem ellerine. Sýkýca kenetlesem ellerimi umuda, Kýrýlasý kollarýmý baglasan zülfün teliyle. Kopmasa, koparýlmasa... Çökmesin sevdamýza karanlýk ilk geceden. Solmasýn çiçeklerimizin rengi, Bu mevsim böylemidir bu þehir. Hep hüzün rüzgarlarýmý eser, Dökermi yapraklarýný sevda çiçekleri. Olsun ben hazanada razýyým hadi gel, Yarama bir avuç ilaç ol en güzelinden. Ya bu karanlýklarda öldür ya tut gözlerimi gözlerinde..
Bu þehir her gece öldürüyor beni, Bir sarhoþ narasý gibi üstüme üstüme geliyor. Karanlýk sokaklardan çýkamýyorum, Hep seni arýyorum bir fakir gibi. Bir ev kedisi gibi kucagýný, Bir gül gibi gömlek cebini. Sendemi gittin bu þehirden uzaklara, Sendemi terk ettin bu gönül sarhoþunu. Artýk bu þehirde bir aþk aramýyacagým, Artýk bu þehirde sevmiyecegim. Yaramaz bir çocuk olmak isterdim kollarýnda, Þýmartýlmýþ. Ama sen yoksun þimdi bir deliyim sokkaklarda, Bu mevsimde bu þehri sevmiyorum. Kýrýp döküyorum tüm sokak lambalarýný, Karanlýklarda kalýyorum umutsuz. Susuyorum uzunca bir zaman, Sonra hýçkýra hýçkýra aglýyorum. Gözlerimi kapatýp ikinci bir karanlýkta kayýp oluyorum...... Þair Cengiz Yýlmaz2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
Cengiz Yılmaz/Şiir Baba Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.