kokun düşüyor düş ağaçlarımdan

kimliði unutulmuþ rüzgar soluðusun mavide,
her renkten daha uzun
böyle zehir bilmezdim yalnýzlýðý dudaðýnda
dudaðýn;kavmi zulme uðramýþ peygamber kederi.

kuru bir yalnýzlýðýn nergis kokusu güzelliðisin
hayallerini içiyorum her yaðmur ertesi
renklerin karmaþasýna düþürdüm ýssýz gölgeni
dilin; günahkar bir azizenin serzeniþi.

silkinde dök yüreðini yüreðime
güneþe tülden kýyafet iþleyen kadýn
poyrazýnda ayaz donuðu hisler soluyan
sözlerin;daðlarý yastýk misali nakýþlayan.

zýlgýtýn perçemsiz duruþuyla nakýþlanmýþ
hýrkasýnda asasýný yitirmiþ abdal suskunluðuyla
biliyorum,
biliyorum kelimelerin anlamsýz gülüþünde,
birer birer düþecek satýrlar.
dökülen yapraklara susuyorum artýk
beþ vakit üþüyor bedenim....

küle gül düþüren elleriydin yaþamýn
çetelende kaç acý böyle bakmana sebep
celladý malum hayatlar tükettim sana
nice mevsime adaþ bir poyrazdý adýn....

kulaðýmda uðurlamalar var kat kat kefenli
ama biliyorum;
sinsice bastýracak nehirler akýp giden vedalarý
sakýnacak gece, þehrin saçlarýndan parmak uçlarýmý
sana isimsiz þarkýlar söyleyeyim
bana büyük denizler keþfet
ey sevgili ;kokun düþüyor düþ aðaçlarýmdan!

Koray BÖYREKCÝ
Sosyal Medyada Paylaşın: