Sevdaya calýyordu beden..
Gelmesý gereken sevdadan gelmeliydi..
Ve varýlasý yollarýn gamlý tozu illa ki sevdaya yorulmalýydý..
Bir çocuk...
Kocaman umutlardan küçük paylara gebe..
Yaþamý saklý adam boyu gülüþlerinde..
Avuçlarýnda saklý balonlardaydý gelecek..
Ve satýyordu düþünmeden rüzgara hiç olmayaný..
Korkusuzluðu korkutuyordu..
Kaçýyordu insanlýk !
Çok yazýk !
Esarette saklýydý diðerlerýnýn olmayanlarý..
Ýnadýna ters gidiyorlardý..
Cesaretý masumluðundan ileri gelmýyordu elbet..
Ve keskin bir ses..
" Çocuk .. Sabret ! "
Sevda bir adým ötedeydi ..
Kokusu on adým beride..
Ya sabýr..
Peki o nerede ?
Ýnsanlýðýn ölçüsü buradan geciyorsa þayet ne yapmalýydý ?
Sabýrdan gelecekse metanet,
Dizginlemeli miydi kalben yazgýyý..?
Hayýr !
Yapamazdý..
Yaparsa iþte o vakit gecerdi ümitlerden..
O vakit bu kez kendi kaçýþý gerçekleþirdi kalpten..
Kalbe adým adým buradaydý çocuk ..
Vazgeçmeyecekti..
Gönlündeki yedi renkten yol yaratacaktý..
Yarattýðý yollarda soluklanacak ,
Ve bu yollarda,
Diriltecekti masumiyetin bilinmeyen o yanýný..
Masumdu çocuk..
Söz vermiþti kendine ..
Bu rüyadan hiç uyanmayacaktý..
...
’süveyda..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.