gözlerim kadar daðýnýktý odam da muþamba örtülü bu hayat benim üzerimde yaþar bedenimden taþardý adeta ben de onunla yýkanýp onda arýnýrdým
dokunamadýðým düþlerimden gözlerime sýzan parýltýlý yaðmur damlacýklarýný damýtýp tek vuruþluk baðýmlýlýklar icat ederdim kendime hiç erinmeden
her sabah çamur içinde açardým gözlerimi o dere yataðýnda ki artýk bataklýðým olmuþ içine çekmekte eritmekteydi beni liðme liðme toprak olmadan çamur olmaktý benimki her sabah ilk iþ hiç uyanamamayý dilerdim
her nasýlsa daha sonra incecik bir mutluluk peydahlanýverirdi içimde zincirinden koparýlmýþ uçurtma çocuklarýnýn iplerinden gökyüzüne býrakýrdým kendimi rüzgarýn uðuldayan sesi yakýcý sýcak ýslýklara dönüþür ýsýtýrdý bedenimi bense güneþi arardým karanlýk çýðlýklarýmýn içinde gözlerimde bir çift paslý umut ellerimde kelepçe
ercankiþisi
Sosyal Medyada Paylaşın:
ramses Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.