NECİP FAZIL'A

Çýrýlçýplak bir gecenin koynunda,
Mýhlý peykeli duvarlar var..
Duvar ki;taþtan topraktan,
Ve dibine sinmiþ bir adam,
Bu adam ;
Üstad ,Necip Fazýl olmalý,
Ömer’le,Mehmed’in babasý.
Bu adam kaldýrýmlarýn çocuðu.
Bu adam büyük doðu yolcusu.
Zindanlarýn dostu,
Necip Fazýl olmalý,
Üstadým;
Her defasýnda neden týktýlar ki seni,
Þu loþ hapishane odalarýna,
Ne isterler ki,senden,
Suçsuzluðun yetmiyormuþ gibi,
Çekemediler fikir adamlýðýný.
Üsatadým ,anlýyamadýlar seni.
Varlýðýnda da,yokluðunda da,
Davana ama kaldý gözleri.
Ama üzülmek vakti deðil bu gün,
Artýk anlýyanlar var seni,
Ýzinde yürüyor on sekizinde gencin,
Budava yoksul kalmaz inþallah,
Yükseliyor göðe minareler,
Ezanlar ki ;dinin temeli,
Duyuluyor kubbelerden,


ÜSTAD:
NECÝP FAZILA K.K SAYGIYLA...
16/07/2010
Sosyal Medyada Paylaşın: