Ben Çocukluğumu Köyümü Özlüyorum

Her sabah güneþle beraber,
Öter kuþlar, cýcýl, cývýl.
Sanki çalar, saat gibi.

Çoban köpeðimiz havlar,
Avludaki sürü hazýr,
Kalk gidelim, der gibi.

Anamýn sesi duyulur, derinden.
Oðlum! gidiyor, çobanlar,
Geç kaldýðýmý ima eder gibi.

Bahçelerde kýrlarda dolaþýrým.
Koyun, kuzu, kuþlarla oynaþýrým.
Ben çocukluðumu özlüyorum.

Tozlu topraklý yollarda,
Gazel olmuþ, yapraklar üstünde,
Kaygýsýz yürüyüp koþmayý özlüyorum.

Biçilmiþ arpa, buðday tarlasýnda,
Destelenmiþ saplar arasýnda,
Býldýrcýn kovalayýp, tutmayý özlüyorum.

Harmanlarda at ile döven sürmeyi,
Koþarak gidip arýklarda çimmeyi,
Ben çocukluðumu, köyümü özlüyorum.

Köyümüze gelen, katýrlý çerçileri,
Sepetlerinde getirdikleri üzümleri,
Þimdi, o yediðim meyvelerin tadýný özlüyorum.

Ben þehirden býktým, usandým.
Adam oldum da ne yazdým.
Ben çocukluðumu, köyümü özlüyorum...





Cahit Karaç


Sosyal Medyada Paylaşın: