Anadolu’da küçük bir kasaba..
Ýnsanlarý içten,insanlarý anadan yanýk.
Nasýrlaþmýþ elleri tarlada çalýþýrken,
Güneþle dost yüzleri kara kara..
Ýnsanlarý insan gibi davranýrdý insanlara..
Çocuklarýný verdiler elime..
Ben henüz yirmi ikisinde..
Davut,Ahmet,Pembe,Mustafa..
Öyle sevgiyle baþladým ki ,
Bildiklerimi öðretmeye onlara...
Can atardý çocuklar birlikte olmaya.
Top oynar,ip atalar,kardan adam yapardýk..
Beraber büyüdük çocuklarýmla!
Onlar sekiz,bense yaþama gülebilen yaþtaydým daha..
Bir Ümit’im vardý..
Yaþý on iki..ama okuyamýyordu hala..
Çevreye göre geri zekalý..
Çünki görünüþü ortada..
Ama bana! ama bana..
Kocaman elleriyle cebinden bir avuç kuru üzüm çýkarýr,
Yapýþ yapýþ,koyar masama
Senin olsun derdi..
Ýriydi..
Döverlerdi ama..
Ýçim yanardý..
Ýçimden aðlardým bende onunla..
Elinden alýnmýþ Ümit’in umutlarý..
Anne baba ayrý,
Ümit yalnýzlýklar içinde,
Ümit bir yaþam savaþýnda!
Ama...ben vardým yanýnda!!!!
Ter kokarlardý..
Ama kokan tenleriydi.
Yürekleri asla!
Öðretmen olur da aðlamaz mý çocuklarýyla,,
Öðretmen oluR da yýkanmaz mý ayný hamam da onlarla..
Kýz ayrý,erkek ayrý..
Tek tek yýkadým onlarý..
Baktým mutlular..
Sevindim,sevildim..
Daha çok açýlmýþtý beni kucaklamak isteyen kollarý!
Habibim vardý,
Kirpikleri kaþýna deðen..
Pembe teniyle ince,narin..
Uzaklara dalardý gözleri ,hüzünlü,
Aðlamaklý geldi bir gün..
Ýçim sýkýlýyor öðretmenim dedi..
Oturduk konuþtuk uzun uzun..
Babasý dövermiþ annesini,
Ýsyanlardaydý,acýlýydý..
Habib yaralý bir kuþ gibiydi..
Habib mahsun,Habib üzgün..
O yýl þubatta ankarada kaybettik Habi’i..
Bir belediye otobüsünün altýnda kalmýþtý..
Ýþte þimdi o sýnýfa girmek...
ve;
Habib’i görememek sýrasýnda..
Artýk Habib anýlarýn en can alýcý noktasýnda...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.