çocukluğuma

Dün gece seni gördüm anne,
Önce dudaklarýn titredi bu kör karanlýkta,
Sonra gözlerin buðulandý,
Ýki damla gözyaþýydý yanaðýndan süzülen,
Ve sen anne...
Belli etmek istemedin,
Sakladýn gözlerini benden
Sessizce aðlarken.

Düþünme sakýn benim sevemediðimi,
Ekmeði düþündüðümü onaltýmda..
Yaþamayý öðrenmek için sadece
Farketmeden
Ýsim bile koyamadýðýmýz
Yaþamayý,
Düþünme sen
gözyaþlarýný saklarken.

Rastlamadým kurduðum hayallerime,
Anlatamadým çaresizliðimi.
Anlatmayý denedim kaç kere,
Düðümlendi boðazým,
Ellerim kavuþmadý çocukluðuma,
Bozamadým sessizliðimi,
Farkýnda olmadan savunmasýzca
Kaybetmiþim gençliðimi.

Ama sen üzülme,
Düþünme oðlunun gençliðini,
Ekmek kavgasý bu.
Kör bir gözün gördüðü
Dilsizin söylediði þarký kadar anlamlý
Saðýrlarýn duyduðu þiir gibi.

Bakma sen çaresizliðme.
Yüreðim geniþ,
Gözlerim çocukluðumda benim,
Umutlarým doðmadý henüz,
Konuþmayý bile öðrenemedim.

Sen Aðlama....

Bir gün doðar bizim güneþimiz,
Bir gün gölgesi gelir içeri güvercinin,
Ýþte o zaman sessizce,
Bir aydýnlýk olur duvarlar.
Bu kör karanlýðýn içinde.

Sosyal Medyada Paylaşın: