Akşam Doluyor Gözlerime

Dönsün þu baþým fecre kadar bâde-i aþktan;
Akþam doluyor gözlerimin rengine… Akþam!

Ufkumda alev rengi sular aþka kanarken
Mevlâna dedim orda döner, Þems’i sorar hem

Battýkça güneþ gönlüme meyletti bir efkâr;
Sandým suya son demleri resmetti ufuklar

Raks deðdi bir an daðlara, neyler dile geldi
Ervâha sükûnet bu sekînet ile geldi:

Mâdem dedim; âlem buluyor þevk bu törenden
Öyleyse neden düþmedeyim hüzne, neden ben?

Bilmez mi alev; yandýðý her ân eriyor mum,
Membâa döner belki sular, çölde kalýr kum,

Ýþler de güneþ ufka batarken meneviþler,
Doðmaz mý hayâtýn da gurûbunda güneþler?

Seyreyle gönül; iþte budur mâneviyâtýn
Seyret; bu resim hüznü kadar þevki hayâtýn!

Seyret: Bu bir aþk âyinidir, güftesi: Hây – Hakk.
Her þey bulacak O’nda nihâyet, bu muhakkak!

Uykun var, iliþ kabre Hafî; dehre gücün yok
Boy ölçüþecek dehri kuran sihre gücün yok…

Selçuk Bekâr
Sosyal Medyada Paylaşın: