Genç olaydım.

Çok çalýþýrdým. Ýt misâli
Dur durak bilmeden…

Ne bayýr bilirdim, ne yokuþ.
Ne zor anlardým, ne kolay.

Öyle çalýþýrdým ki, gören þaþardý,
Ne bu azim? Dünyayý mý alacaksýn?
Derlerdi bana. He alacam elbet!
Der geçerdim, aldýrmazdým hiçbirine…

Çalýþýrdým iþte, hem de at gibi.
Okurdum sonra, daha çok, daha fazla.

Hem ders çalýþýrdým, okula giderdim,
Hem çýkýþta iþ yapardým, her gün.

Not tutardým ne okuduysam,
Unutmamak için bakardým arada.

Ve harcadýðýmdan fazlasýný saklardým hep,
Döviz möviz deðil, altýn koyardým köþeye…

Sigara içmezdim, içkide…
Herkesle öyle, kolay kavgada etmezdim.
Kollardým burnumu bir kafa darbesiyle kýrýlmasýn diye.

Tüm arkadaþlarýn adreslerini yazardým bi deftere,
Ana, baba adlarýný bile, hele telefonlarýný.
Aradýn mý yýllar sonra bulmak kolay olurdu…

Düðünlerde oynamaktan utanmazdým,
Çýkardým ortaya, omuzlarýmý yükseltip.
Harmandalý, misket, zeybek, horon, halay,
Allah ne verdiyse oyna babam oyna…

Bide Turgut vardý, ayyaþ, baþ belâsý herif,
Onu bi güzel döverdim mahallenin ortasýnda...

Rahmetli babamla kavga etmez,
evden kovunca gitmezdim.
Anamla daha çok sohbet eder,
Kardeþlerime daha çok þey öðretirdim.

Sonra askerliðimi yapardým,
Ama vaktinde, kaçmadan, sallamadan.

Gelir gelmezde önce araba bi tane,
Ardýndan dükkân açardým, gýcýr gýcýr.
Sonra verip peþinatýný ev alýrdým üstüne.

Sonra haydi buyursun dostlar düðünüme…

Yirmisinde deðil, otuzu geçince evlenirdim yani,
iki deðil dört çocuk, hatta beþ tane yapardýk.

Genç olaydým ne yapacaðýmý
Ne kadar da iyi biliyorum þimdi.
Oysa o zamanlar bilememiþtim hiç!

Hayret, ne tuhaf hayat…


01.37 – 7 Temmuz 2010 / Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: