istanbul'da...

Usul usul eser istanbul’un rüzgarý,
Ve sen kimsesiz,çaresiz,yapayalnýz süzülürsün;
Uçuþan saçlarýný tutmaz kimse.
Kimse halini sormaz bilirim,
Bilirim kimse ellerini tutmaz o soðuk gecelerde,
Sarmaz kimse belinden…

Aðýr aðýr gelir istanbul’un soðuðu,
Ve sen üþürken o ayaz sabahlarda yalnýz baþýna,
Kimse titreyen dudaklarýna dokunmaz
Sýcacýk bir bardak çay ile.
Kimse sarýlýp da korumaz seni serseri gecelerden,
Bilirim kimse sahip çýkmaz yüreðine…

Ufak ufak öldürür seni istanbul’un sonsuzluðu,
Ve sen öldüðünü anlamadan topraðýn altýnda bulursun kendini;
Ne bir dua eden bulunur o mahþer kalabalýðý þehirde,
Ne arada bi gelip senin anan…
Kimse sormaz kim yatar burada diye bilirim,
Bilirim çürür gidersin biçare iki büklüm oracýkta;
Bakarsýn gökyüzüne üzerindeki toprak yýðýnýnýn izin verdiði ölçüde;
O mavilik bir gider bir gelir,
Geriye aklýnýn bir köþesinde minik mutluluk kýrýntýlarý
Ve topraðýnda sen çürüdükçe büyüyecek tohumlar býrakýrsýn;
Umut tohumlarý…

Sessiz sedasýz baþlar istanbul’un aþklarý,
Ve sessiz sedasýz biter
Sen çýðlýklar atsan bile…

Sosyal Medyada Paylaşın: