böyle bir dünya bizimkisi

unutulurmu hiç..!
daha dün gibi,
anne oturmuþ köþe baþýna
aðlayan çocuðunu-
susturmaya çalýþýyordu.

anneydi ,anne!
yürek bir seferde iki kez atýyordu,
bitmiþti adeta,
kesik kesik soluyordu,
kýzýn yaþý daha onbeþ,
onbeþ bile deðil ,
kahbe felek aðlarýný atmýþtý,
kýzýnýn gözyaþlarý..
annenin taa yüreðine akmýþtý.
þen þakrak deðildi bazýlarýna,
gülmüyordu bazen,olmuyor’du,
çemberden atlýyamýyor bazýlarý.
bir adým önde gidiyordu acýlar,
hicran yarasý deðil,
yürek yarasý deðil,
gönül yarasý deðil bu..
bu bence düpedüz,
yaþam savaþý.
yazý nasýl yazýlmýþ,
gülen yürek kazýnmýþ,
yollar bitmiþ,aþýnmýþ,
rüzgar ters esiyor ters,
gülen yürekler susmuþ,
avunduðu umutlarýda yok,
garip zaten unutulmuþ.
sus kimseler duymasýn !
elalem anlamasýn,
anlamasýn diyordu,
onurlu nurlu,
bir o kadar gururlu,
kader deyivermiþti,
onlar için,her þey kaderdi.
güneþ doðmaz olmuþtu,
doðsa ne fark ederdiki !
felek köþe baþýnda çeviriyordu,
gel diyordu,gel,
oysa ona doðmayan güneþ
baþkalarýna..evet baþkalarýna,
çoktan,çoktan doðmuþtu
ayný kaderdi,ikimizinki,
ayný çaresizlik vardý,
benimkinin aynýsý.
adýn kader olmasýn..
kaderin KADER olsun.

mehmet sancak
þair söz yazarý.


Sosyal Medyada Paylaşın: