Ýnsanlar... Bir deniz gibiler, Hep iç içe, yalnýzlýðýn ortasýnda, Gözlerinde gizli sancýlar, Kalplerinde kýrýk dökük anýlarla dolu.
Bir yaný karanlýk, bir yaný umutlu, Yüzlerinde gülümsemelerle saklýyorlar acýlarýný, Birbirlerine yabancýlar, birbirlerine hüzünlü, Kaybolmuþ bir dünyada dolaþýp duruyorlar.
Ve ben... Ýþte buradayým, Kaybolmuþ, yalnýz ve sessiz, Kýrýlgan bir ruh taþýyorum içimde, Kendi sancýlarýmla yüklüyüm.
Bu denizde yüzüyor, çýrpýnýyor insanlar, Ben de onlardan biriyim, Bir adým atsam, kaybolacaðým karanlýða, Bir nefes alsam, boðulacaðým umutsuzluða.
Gözlerimde saklýyorum sevdalarý, Yüreðimde sýzýlar, dökülen yapraklar gibi, Kopan umutlar, kýrýlan hayaller, Bu dünyada hep aðýr basan gerçekler.
Ama hala umut taþýyorum içimde, Belki bir gün güneþ doðacak, Ýnsanlar, sevgiyle kucaklaþacak, Ben de o zaman bulacaðým kendimi.
Ben ve insanlar... Belki kaybolmuþuz, Belki yaralýyýz, belki yitik, Ama umut var içimizde, hissediyorum, Belki bir gün yeniden buluþuruz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Coşkun IŞIKDEMİR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.