şizofren günlükleri : yalnız hüznü vardır kalbi olanın

Kadehime lacivert bir gece çöküyor
Zehirini akýtarak katrana çeviriyor her saniyeyi.
Ýsimlerini bile unuttuðum insanlarlarla yanyana durduðum fotoðraflara,
Rakamlarý silinmeye yüz tutmuþ numaralarýn yer aldýðý telefon defterine,
Kitaplarýn arasýnda unuttuðum küçük notlarýn yazýldýðý kaðýtlara bakýyorum.
Zihnimin en arka kývrýmlarýna hapsettiðim
Ve yýllar boyunca dönüp bir kez olsun yüzüne bakmadýðým anýlara,
Geç kalmýþ bir özür gibi bir sadakat yemini gibi yeni yerler açýyorum usulca.

Yürek yordamýyla bulabildiðim cümleler,
Zaman içerisinde herþeye kýrgýn bir ruhun kendini onarabilme telaþýna dönüþüyor.
Arayýþlar insaný yorar!
Hele aradýklarýn kendi içinde kaybettiklerinse eðer yorgunluðun çoðalarak artar.
Ama umudu hatýrlatacak birþeyler olmalý!
Bir göz kýrpmasý uzunluðunda bile olsa umut...

Bu kentte hiçbirþey yarým kalmayacak.
Tam konuþacakken boðazýmda düðümlenen hiçbir cümle yarým kalmayacak.
Sonra?
Sonra yaþamak dediðimiz saltanatýn soytarýlýðý sinecek üzerime.
Sihirli sözcüklerin avutuculuðuna salacaðým boyalý yüzümü.
Kimse farketmeyecek kimsesiz kalýþýmý.
Bilmeyecek kimse,
Bir radyo istasyonunda çalýnan Ortadoðu þiirlerinde adýný gizlediðimi.

Bir temmuz gecesinde,
Yüzünde kalmýþ son bakýþlarýn utandýran acýsýný yüreðime nakþedip,
Henüz hayatla uzaktan selamlaþmýþken daha!
Asla baþtan sona söyleyemediðim bir dað türküsünün sözlerini dudaklarýma mühürleyip
Gideceðim...

Oysa sen orada
Tutulmuþ sözlerin tam ortasýnda kalacaksýn!
Çocukluðumun gülüþünde,
Gün duruþlarýna çýktýðýmýz o geniþ avluda,
Bekle beni! Döneceðim mutlaka sana...

Ve þimdi gitmeliyim.
Hem bilirsin sen de yalnýz hüznü vardýr kalbi olanýn...





Sosyal Medyada Paylaşın: