sevmediği karanlık

Düþ kýrýðýna hapsolmuþtu.
Uçup gidiyordu yalnýzlýðý
Ta ötelere

Bilmem kaç mevsim
Kaç hayat sýðdýrmýþtý
Ýçindeki mateme
Gözlerini daðlýyordu
Damlalarýnda sakladýðý tuzu

Susuyor du!
Ýçmemiþlikten deðildi susuyor oluþu
Anlanýlamamýþlýk susturuyordu
Gözlerini kapasa da nafile
Hayat içinde yaþýyordu
Ýçeriden kemirilmeye baþlamýþtý.

Düþünmediði önemseyemediði
Hiçbir þey yaþayamýyordu
Her þeyden bir pay çýkarýp
Adeta kendine zulüm ediyordu.

Ne yana baksa neyi özümsese
Hangisini söküp atacaðýný bilemiyordu
Kaybolmuþtu

Sýyrýlamýyordu bedenini saran
O katran siyahlardan
Geceye vuruyordu kendini
Karanlýkta kaybolmak
Siyahýn içinde siyaha bulanmak
O’nun hayatý olmuþtu adeta

Sevmediði tek karanlýk
Gözyaþýna vuran dolunay geceleriydi
Yüzünde parlayaný Ay ýþýðý O’nu ürkütüyor
Kaçamamýþlýk
O’nu kahrediyordu.

Ara sýra baþýný kaldýrýp
Aðlamaktan þiþmiþ gözlerle
Hiçbir þey söylemeden
Sadece bakarak isyan ediyordu.
Yalnýz olmak …

Yalnýzlýða rehnedilmiþ hayatlara …

Sosyal Medyada Paylaşın: