Hani ne söz vermiþtin, Her bakýþ bir yemindi. Aþk’ a dair ne varsa, Senin olan benimdi.
Sevmedim ki kendimi, Seni sevdiðim kadar. Caným gitti ardýndan, Yüreðin oldu mezar.
Seni bugün son defa, düþlerde sevdim andým. Sana vasiyet yazdým. Posta ile yolladým.
............................. Zeytin gözlüm. Gittiðin yerde, Ýlk pazar günü erkenden uyan. Güneþ daha doðmadan, Benim için bir zeytin dik. Hiç kimseye söyleme, Sende sýr kalsýn. Öyle bir yer seçki, Pencereden baktýðýnda görmelisin, Varsa makbul arka bahçe, Kýrk elli santim kaz yeter. Sýmsýký tut dalýndan, Bir iki tel dökülsün, Zeytin sarýsý saçlarýndan, Duygulanýrda aðlarsan, Yüzüne deðerek gözyaþlarýn, Salýver gitsin, Býrakýp gidenlerlere inat. Kazdýðýn toprakla doldurma sakýn, Dibine dök can suyunu. Ellerin çamurlansýn, Kýna yakar gibi. Yanýna bir deðnek çak, Ýkisini bir bezle baðla, Dilek tut ruhuma, Rüzðarla kurumasýn, Aman ha yanmasýn. Zeytin verince ellerinle topla, Ýnan kutsallýðýna, Ve barýþ geçmiþ günlerin adýna, Ölen sevdiðinin hatýrýna, Bir zeytin dik, Bir zeytin unutma.............
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hasan Öztürk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.