Yavrularýmýz Nerede
Nerede oðullarýmýz,kýzlarýmýz,
Ömrümüzden ömür katýp yetiþtirdiðimiz,
Bir öksürüðüne, ateþine geceler boyu,
Baþýnda beklediðimiz yavrularýmýz nerede...
Korkuyorum haberleri dinlemeye,
Bir ses gelir bir yerlerden yine,
Bir evin ýþýklarý söner,
Belki evladý babasýz,
Belki kadýný kocasýz,
Belki de annesi evlatsýz kalýr diye korkuyorum.
Hiç acýmýyorlar,
Hiç korkmuyorlar onlar yaradandan,
Sanki, bilmez gibi yaratýlaný ancak yaradanýn alacaðýný,
Kan döküyorlar,
Can alýyorlar peþ peþe.
Peki neden,
Neden bu düþmanlýk,
Kime bu bitmez tükenmez öfke.
Kim kazanýr ki savaþ bile olmayan bu ölümlerin sonunda,
Kim sevinir ki bu þehitlerin mezarý baþýnda,
Kim diyebilir o aðlayan biçare anaya oh diye.
Yok ben çýkamadým bu iþin içinden.
Bunlar insanýn yapabileceði iþler deðil.
Bunlar aklý baþýnda birilerinin mücadelesi deðil.
Mücadele akýlla olur.
Mücadele fikirle olur.
Mücadele yazmakla,çizmekle,
Hatta þiirle romanla,sevgiyle olur.
Hiç bir zaman,
Hiç bir savaþ,
Hiç bir mücadele bu kadar adi deðildi.
Hiç bir kan bunca saçmalýk için dökülmedi.
Yeter yeter artýk.
Kim yönetiyorsa bu devleti,
Sustursun bu silahý,
Söndürsün bu ateþi.
Gözyaþý dökmesin bebeler,babalarýnýn ardýndan.
Kadýnlar bir daha ellerini tutamayacaklarý,gözlerine bakamayacaklarý,
Kocalarýna yas tutmasýn,
Analarýn can evi,yüreði parçalanmasýn,yanmasýn.
Ocaklar sönmesin.
Yeter.
Yeter yeter artýk.
Atatürk’ün Gençliði’ne sahip çýkýn.
Sokakta yürüyemez oldu siviller,
Çocuklar okula mý gitmesin,
Ýnsanlar otobüse mi binmesin.
Yemeyip içmeyelim mi,
Yeter,yeter artýk,
Bu caniliðe,
Bu kendini bilmezliðe son verin.
27/06/2010
Aynur Meydan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.