kara gözlerinin rengindeki gecelerde, gözlerine vuran bir tebessüm gibi vururken ayýþýðý soðuk denizlere, bakýþýn kadar masum rüzgar dokunurken tenime hafifçe, ve ben, ruhumla beraber kanatlanan kuþlarla yýllanmýþ þarap gibi acý hasretinle içerken karanlýðý bir yudumda, yüreðimdeki zalim fýrtýna söndürmüþken þehirdeki tüm ýþýklarý, hayalin görünür bahtým kadar kara bulutlarýn ardýndan, aydýnlanýverir gökyüzü içten bir tebessümünle. güneþ, gösterir hafiften,yüzünü zifiri karanlýk, alacalýða býrakýr gökyüzünü. ve ben, hayalini kaybetme korkusuyla dökerim içimi,söverek güneþe ve kýzýllýða. ve sen, kaybolursun yine çekip gidersin hayallerimden. sanki, unut dersin,unut...
söyle bana, kara gözlerinin rengindeki gecelerde ellerinin beyazlýðýnda ki ay’ý nasýl unutayým?... Sosyal Medyada Paylaşın:
ONUR OGUZ AKCAL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.