ÖZLEM EMZİRMEK

Kavuþmak arzusuyla, ne özlem çekiyorum,
Uzun, ýssýz yollara, ben gurbet ekiyorum...

Býçak vurur her gelen bostanýma, baðýma,
Nasýl böyle zamansýz, düþtün gönül daðýma?

Ansýz döndürdün çöle, bu güzelim vahamý ?
Elim yakanda kalýr, alma sakýn ahýmý !

Kaç tayfunla vuruldum, bölündüm ada ada,
Bir yüz görümlüðüne, ettim ömrümü feda...

Bu nasýl aranmaktý? Yoruldum sora sora,
Kapýmý, penceremi, kapattým rüzgarlara.

Perdeleri de çektim, ýþýk sýzmasýn diye,
Bu zamansýz geliþin; sahi, söyle, ne diye ?

Kardelenler açmýyor, artýk gönül daðým da,
Ýçine yýkýlýyor, son kalan, sýðnaðým da.

Ya ben aklý kaçýðým, ya da sen bir delisin;
Ýkimize dar dünya, bunu sen görmelisin.

Oysa biz gül dikmiþtik, topladýðýmýz darý,
Özlem emzirmek deðil, kadýnlýðýn þiarý...



Hayrettin YAZICI
















Sosyal Medyada Paylaşın: