Dinlerdim bir zamanlar kendimi en derinden,
Aþký öðrenmek için, özdeþ alp-erenimden.
Sanki bir kör kuyudan seyrederdim geceyi,
Yusuf’ça zikrederdim "ilk olgu"muz heceyi.
Saf tefekkür ipini sarkýtan biri oldu,
Aklýmýn kovasýna beynimin teri doldu…
Bedenimin simyasý kimyasýna þah çekti,
Bu hâyali satrancýn her hamlesi gerçekti.
Yaþadýðýmýz çevre kalp gözüme perdeymiþ,
Elife çaðrý nokta (!), tükendiðim yerdeymiþ...
Yorumsuz idrak ettim evrenin bilgesini,
Ýç dünyamda keþfettim gayb’ýn sýr ülkesini.
Özgün ruh bilincimin kulak verip sesine,
Zamaný geri sardým ilk nefes karesine.
Kâbe’nin derununda kýble gerekmez, bildim;
Gönlümü tavaf edip menfi yazgýmý sildim.