Hüzün Hudutta yolcu Çoban kavalýnda bir yanýk ezgi Okulu olmayan köydür...
Hüzün Almanya da bir iþçi Ýzmir den Ege ye bakan gelin Ve gözleri nemli Rumeli türküleri dinleyen ninemdir...
Hüzün Beritan da bir göçer aðýdý Öðretmen Seydali nin geciken düþleri Botan da yakýlan köy evleridir...
Hüzün Uzak dað köylerinde Önlüksüz yakasýz okula giden Hasan Trahomlu gözleriyle her þeyden habersiz gülümseyen Elif Geleceðine aðlayan Emine dir...
Hüzün Alýndan akan ter Kollardan yitip giden güç Ve yok pahasýna satýlan Ýþgücü ve emektir...
Hüzün Gecenin bir yarýlarýna kadar Kapýlarda pencerelerde kocasýný bekleyen Çoðu kez aç karnýna bebesini emziren Balkonlarda vita kutularýna çiti kutularýna Çiçekler eken anadýr...
Hüzün Genelevde sermaye bir kadýnýn adýdýr Ne zaman aðlayacaðý Ne zaman güleceði Ne zaman delireceði belli olmayan Asýl adý Ümmühan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
çetin altungüneş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.