ENGEL

Aylardan kasým;
Sonbaharýn sonu.
Senin geliþinle yuvam,
Ýlk baharým oldu.

Sarýp sarmalayýp kundaða,
Verdiler seni kucaðýma.
Küçücük yüzün,minicik burnun.
Bir ömre bedeldi,
Koynumda uyuyuþun.

Merak etmiþtim ellerini,
Görmeliydim minikliðini.
Hemþire izin vermedi.
Açma sakýn üþür dedi.
Kimbilir nasýl yumuþak
Nasýl mis kokardý ellerin.
Dokunamadým,Koklayamadým.
Alýp götürdü seni,
Ardýndan baka kaldým.

Sonra Doktorum geldi odama
Baban oturdu yanýma
Tuttu elimi sýmsýkýca.
Bir terslik vardý!
Hastamýydýn bebeðim yoksa.
Bir telaþ sardý yüreðimi,
Korktum baharým soldu diye..
Engel olamadým doktorun sözlerine
Kelimelerinin birbir dökülmesine
Kaçýþ artýk yoktu.
Sabredip öðrenmek vardý.
Kendi lügatýnca birþeyler söyledi.
Lamobeli!Amnobeli!
Ben birþey anlamadýmki.
Ellerim soðudu,Yüreðim dondu.
Sonunda anladýðým dilden konuþtu.

Tenimin rengi deðiþti,
Yüreðim pýrpýr etti.
Dilimde bir ohh çekti.
Meðer bebeðimin yokmuþ eli.
Hasta deðil ENGELLÝydi.
Tek elide olsa benimleydi
Ýçim burkuldu tabiki.
Rabbim böyle istemiþti.
Vardýr bir mükafaatý
Ýsyaným O’na olamazki.
Kaç kadýn var?
Bu duyguyu tadamamýþ.
Çok istese bile,
ANNE olamamýþ.
Asýl Engel düþüncelerde.
Engel olun artýk kendinize.

Bir Anne için Evlatsa eðer,
Kolu olmuþ,olmamýþ ne fark eder.
Benim için varoluþuna,
Bu mudur? ENGEL...

Nagehan Söylemez 20/10/2008

Sosyal Medyada Paylaşın: