EYLÜLLERE TUTSAK KALDIM

EYLÜLLERE TUTSAK KALDIM

geceye karanlýk düþünce
kalkar kanatsýz umut
avuçlarýma bir damla su
Ýçinde acýlarla canlý düsse
eylül iklimi askýda dargeçit
eski bir býçakla bekliyor
gözleri tutulan okyanusun yýrtýlýþýný
gün bekler yýrtýk perdenin kapanisinda
sokaklarýn yalnýzlýðý
ýskal ediyor ayak izlerim þehri
saklamýþ sandým yýllar
beklediðim zamaný
eylüller çiçeksiz bahçelerde
büyüyor habersiz ülkesiz yüreðimde
topraða dokunur uyanýþý kavganýn
Kimsesiz mezarlarda
sahipsiz özlem gül kurumus
Gömülmüþ Eylül ümutlarýnda
býraktýðýn yer deðilse sýrtýmda gezdiðin yol
Ezik kalmýþ direnmeyi unutmuþsam
maviyi tutan gökyüzüde
çýplak
Eylül gülsün
gülüsleri kalsýn yasi tutmayanlarin
idamlara gidenlerin sesinde
her parçasýnda bir kayýp doðuyor
yarýnki Eylüllere
çocuk olsun koþsun umutlara
Suda yanar bizim yandýðýmýz gibi
bilinmez yaralý kalmýþ gençliðimde Eylüller
Hep ayný sesler dolaþýyor
Çýðlýðýnda uyanýþýn
Eylüller
Yarým kalmýþ aþklarýn ayrýlýðýnda
büyümeden çocuk gökyüzü karanlýk
Bahar hep kokusuz gelir kucaðýma
rüyalarda sevdalarým hiç olmadý
Eylül kadar
Aðýr
Eylül kadar acýmasýz
Eylül kadar ölü
Ýþkenceler ekildi baþ eðikliðinde katillerin
Ýki metrelik dünya kaldý bize
hücre odasýnda
Eylül kadar dar
izi hep kaldý hafýzamda
dikeni gül ayýrdý eylülse beni
yaðmurdan baharda kavgamdan
artýk terketsin düþümde eylüller
beni bana býraksýn özgür
12 . 10. 2005 A. Özenc Yasar

Sosyal Medyada Paylaşın: