UNUTURSAM İNSAN DEĞİLİM

ölümcül esintiler geziniyor saçlarýmda
ellerimde güvercinler can çekiþiyor anne
dipsiz kuyulardan fýþkýrýyor kara yüzlü ölümler
ve göz bebeklerimde haydutlar hudut çiziyor

sönmeye yüz tutmuþ ocaðýn bir yaný çökük
bir yaný kanýyor durmadan anne
nedir bu gelen üstüme üstüme bilmiyorum
son acý, son bakýþ ve son sözüm; "ülkemi çok seviyorum."

gökyüzünde al giyinmiþ bir güzel
almýþken koynuna ay’ý - yýldýzý
býrak da gölgesinde uyuyayým anne
bu toprak ne kadar yumuþak, ne güzel kokuyor.

yanýbaþýmda koyun koyuna uyuduðum bebek...
kim gönderdi seni yanýma?
yaran ne kadar da benziyor sol düþümdekine
koklasana anne, gül kokuyor deðil mi?

postalýmdan vatan topraðýna sýzan canýmdýr
bulutlardan saðým saðým yaðan kanýmdýr
bir annem, bir de tanrým þahit olsun ki
unutmam bebek, sana yapýlaný unutmam..!

eðer unutursam...

eðer unutursam...

eðer unutursam insan deðilim..!

k.t.



Sosyal Medyada Paylaşın: