Durdu... Anacaðýzýnýn yataðýna oturdu Eliyle sývazlamaya baþladý baþýný anasýnýn Anasýnýn gözleri uzaklara bir hasret yakýnlara bir özlem duyuyordu Nefes almak zor iken o el ölüme rahatlýk veriyordu
Sustu... Ýkisinin de gözleri doldu Oðul aðlamaya aðladý Ananýn konusacak takati yoktu Saðladý irin irin gözler ve yaþlý kurt aðladý O sýra azrailden gözlere bir duman iniyordu
Yumdu... Ana bilinene göçtü Kör bir býçak kodu oðul üzerine anasýnýn
Ben anasý öldüðünde ilk kez aðladýðýný gördüm babamýn Meðer babalar bir kez aðlarmýþ Dayanamadým baþ koduðum panjurda ben de aðladým ve tek aðlama hakkýmý da o gün yaktým...
Hasan KARAKAYA 20 Haziran’10
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hasan KARAKAYA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.